Na obiedzie w rodzinnym domu Hassana

Od rana Hassan mówił, że ma dla nas niespodziankę. i nie chodziło nawet o to, że znów chciał siąść za kierownica Mitsubishi ;) Otóż zaprosił nas do swego rodzinnego domu na obiad. Byliśmy bardzo miło zaskoczeni, nie mówiąc już o moim zachwycie na myśl o poznaniu lokalnych ludzi i zwyczai.

Wioska El Feid, do której zajechaliśmy była niedaleko Tiznit. Po zajechaniu na miejsce zostaliśmy przedstawieni ojcu Hassana, a ten zaprosił nas do środka. W ogóle to niesamowite z jaką sympatią i szacunkiem Marokańczycy witają się ze sobą. Zauważyliśmy to tez później, że na stacjach kolejowych, po spotkaniu oczekujących z podróżnymi, ludzie przytulają się w całkiem innym stylu w Polsce. Widać tą ich tęsknotę, a chwyt ojca z synem za ramiona jest niemalże wzruszający. o więcej, nawet między mężczyznami, oprócz przytulenia, pojawia się całus w stylu radzieckim, tylko, że "w powietrze". Jak doczytuję w przewodniku jest to wyraz głębokiego szacunku.

No nic, nas całusy ominęły, ale to raczej ze względu na odmienna nację i domniemanie, że mamy inne zwyczaje. Zostajemy zaproszeni części domu, w której przyjmuje się gości. Wejście oczywiście bez butów. Na podłodze dywany, na ścinach mozaiki z ceramiki. Gościnny salon jest obłożony kanapami z każdej strony, a na środku stoją stoli do biesiadowania. Zostaje nam przyniesiona woda do mycia rąk w specyficznym naczyniu. Woda jest tu na miarę złota, więc nawet po myciu rąk zbiera się ją do pojemnika by użyc chociażby do podlewania. A za oknami faktycznie piękny ogród z pomarańczami, daktylami i oliwkami.

Oczekujemy na podanie tradycyjnego obiadu, którym oczywiście jest tajin - tym razem z wołowiny. Na okrągłych stolikach pojawiają się dwa naczynia: jeden dla mnie i mej Żony, drugi dla pozostałych. Trochę się zdziwiliśmy, lecz Hassan wyjaśnił, że oni chcieliby zjeść tajin po swojemu (czyli rękoma), a nam podał oczywiście sztućce. Szybko naprostowałem sytuację, że nie chcemy jeść w stylu europejskim. Jesteśmy w Maroku i będzie dla nas wielką przyjemnością jeśli zjemy obiad razem, a on nauczy nas jak jedzą Berberowie. Myślę, że zrobiło mu się miło z powodu naszej otwartości, bo od razu przysiadł się do naszego stolika i pokazał jak nabierać jedzenie ręką z pomocą chleba bezpośrednio z gorącego naczynia. Chwilkę zajęło opanowanie techniki, lecz wrażenia ze wspólnego jedzenia były bezcenne.

Po skończonym tajin byliśmy już kompletnie opchani... a tu przychodzi kolejna potrawa - kuskus z warzywami i kurczakiem. Nie wiem gdzie mieliśmy to zmieścic, ale takich lokalnych specjałów nigdzie dostać nie można. Wzięliśmy się więc za kolejną porcję jedzenia. Został nam polecony do tej potrawy tutejszy kefir. Tak, wiemy... lokalny nabiał mógł wywrócić nasz system trawienny do góry nogami... Wierzyliśmy jednak nadal w berber whisky i polish żołądkowa gorzka. Udaje nam się w miarę opróżnić talerze. Pozostał jedynie deser... lokalne owoce. Tu udaje nam się zjeść banana oraz pomarańczę. Więcej zjeść się już nie da. Nie dawałem rady nawet wciągnąć brzucha, a naciśnięcie na niego choćby palcem powodowało ból. Czego się nie robi dla wycieczki... :)

Po posiłku znów myjemy ręce. Dowiadujemy się trochę o rodzinie Hassana, w sensie o jego braciach. jeden siedzi w Madrycie, drugi w Paryżu, a trzeci jeszcze się uczy w lokalnej szkole. Mamy okazję go poznać. Ma również siostry, ale niewiele o nich się dowiadujemy. idziemy na spacer po ogrodzie, po czy żegnamy się i ruszamy w dalszą drogę.

Zdjęcia (10)

Komentarze (0)